نوع نظام اداری- مدیریتی در واحدهای سیاسی مختلف با توسعه پایدار رابطه معناداری دارد. با پیچیده شدن اداره امور، گسترش وظایف دولت‌ها و مشارکت مردم در فرآیندهای سیاسی، ساختار اداری- مدیریتی از شکل سنتی به سمت برنامه‌ریزی و مسئولیت‌پذیری برای تسریع فرآیند توسعه، سوق پیدا کرد. در این راستا، سازماندهی فضایی و تقسیم سرزمین به واحدهای جغرافیایی (سیاسی- اداری) از نظر کمی و کیفی، به منظور اداره بهتر که با شرایط جدید سازگاری داشته باشد، در دستور کار دولت‌ها قرار می‌‌گیرد. واحدهای سیاسی متناسب با قلمرو جغرافیایی، ساختار فرهنگی و قومیتی، وضعیت توپوگرافیک آمایش سرزمین و نوع ساختار حقوقی- سیاسی حاکم، الگویی از نظام‌های متمرکز یا بسیط، عدم تمرکز یا فدرال، تراکم زدایی، تمرکز زدایی، واگذاری اختیارات و خودمختاری را مبنای عمل قرار دادند.
با عنایت به مسائل فوق کتاب «تمرکز زدایی و توسعه پایدار در ایران» توسط آقای دکتر جواد اطاعت عضو هیأت علمی جغرافیای سیاسی دانشگاه شهید بهشتی و سرکار خانم زهرا موسوی کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی تألیف و توسط انتشارات انتخاب به چاپ رسیده است. این کتاب شامل سه بخش میباشد که هر بخش آن شامل چندین فصل به شرح زیر میباشد:
بخش اول: مباحث نظری
فصل یکم؛ مفاهیم مرتبط با تمرکز زدایی
فصل دوم؛ مفاهیم مرتبط با حکومت
فصل سوم؛ طرح‌های مطالعاتی در ایران
فصل چهارم؛ مفاهیم مرتبط با توسعه پایدار
بخش دوم: سابقه موضوع در ایران (از ایران باستان تاکنون)
فصل یکم؛ ایران باستان
فصل دوم؛ از ظهور اسلام تا صفویه
فصل سوم؛ از صفویه تا 1357
فصل چهارم؛ وضع موجود ایران( از 1357 تا کنون)
بخش سوم؛ تمرکززدایی و توسعه پایدار
فصل یکم؛ نظریات دانشمندان
فصل دوم؛ تجربه کشورهای توسعه یافته
فصل سوم؛ تمرکز زدایی و توسعه پایدار در ایران
نتیجه‌گیری و پیشنهادات
منابع و مأخذ