جهان آفرینش و مکانها و فضاهای جغرافیایی با همه توانشها، گنجایشها، تنگناها و داشته هایش، گستره کوشش و کشاکش جوامع انسانی برای بقا و بهزیستی بوده و خواهد بود. میل به بقا، امنیت و بهزیستی انسان را به شناخت جهان و کاوش در بنیادهای زیستی، ظرفیتهای فضایی و چاره جویی در رفع نیازها و خواسته هایش واداشته است. در این میان، «کشورداری» فرایندی با محوریت منافع و مصالح حداکثری آحاد ملت، با عاملیت نظام سیاسی، در قالب مدیریت سیاسی فضای جغرافیایی ملی است که به آفرینش و پرورش حکومتی کارا، کارآمد و شفاف، جامعه ای باثبات و متعهد، زیستگاهی پایدار و تاب آور، زیستی امن و رضایت بخش و فراهم سازی نیازهای مادی و فرامادی و حقوق طبیعی شهروندان معطوف است. امروزه نظامهای سیاسی برای مدیریت سیاسی فضا، به همان میزانی که درگیر چالشها و بازدارنده های فروملی و فراملی هستند، فرصت و زمان در اختیار دارند تا بتوانند در گستره ملی و فراملی، آگاهانه زمینه حاکمیت حکومتی توانا و مقبول و ملتی دانا، برخوردار و آسوده با زیستگاهی امن را فراهم کنند. هدف نهایی«کشورداری»، فراهم سازی زمینه های تعالی انسانها، تأمین رضایت مردم و نیازهای دگرگون پذیر و پویای مادی و فَرامادی آنهاست. از این رو، درآمیختن و همراه کردن مفاهیم بنیادی سرزمین، ملت و حکومت در جایگاه بنیادهای کشور، در صورتی که به پایداری سرزمین، تعالی، خرسندی و رضایت همگانی و کارایی حکومت، سرافرازی و شادمانی ملت و بقا و پایداری کشور بینجامد، غایت کشورداری به شمار میرود. در این میان، تعادل اکوسیستم جغرافیایی بر ثبات رابطه و پیوند میان اجزا و عناصر آن(عناصر طبیعی، عناصر انسانی و سازه های انسان ساخت) استوار است. طی چند دهه گذشته، برونداد آشفتگی و برهم خوردن تعادل اکوسیستم جغرافیایی، به ویژه در مناطقی که نظام طبیعیِ شکننده دارند، در قالب ناهنجاریهای فضایی، آلودگیها، کاستی در منابع و خدمات، بحران زمین و مسکن، فقر، گرسنگی، قحطی، نابرابریهای اجتماعی، بیابان زایی، جنگل زدایی، فرونشست زمین، کمبود و بحران آب، دگرشهای اقلیمی، نابودی گونه ها و از میان رفتن تنوع زیستی، آلودگی هوا و آب، تهی شدن منابع طبیعی و فرسایش خاک، بازتاب و نمود داشته است. در ایران، فرایند توسعه، تعادل اکوسیستم فضاهای جغرافیایی کشور را به دلیل بارگذاری فعالیت‌های توسعه اقتصادی و اجتماعی بیش از توانایی آن و ناسازگار با توسعه تاب آور، برهم زده است. وضعیتی که نتیجه ضعف دانش و ناآگاهی جغرافیایی بازیگران سیاسی، مدنی، اقتصادی، اجتماعی، فنی و مهندسی از سویی و مدیریت ناکارآمد سیاسی فضا در مقیاسهای ملی، ناحیه ای و محلی از سوی دیگر است که ِتوسعه، در قالب افزایش بارگذاری های فضایی ِتوسعه (سرمایه، جمعیت، فعالیت و سازه) در مکانها و فضاهای جغرافیایی خرد و کلان کشور، به مهاجرپذیری گسترده و بهم خوردن تعادل الگوی توزیع جمعیت در فضای ملی و فضاهای منطقه ای و محلی ِ جغرافیایی ـ فضایی انجامیده است و الگوی نامتعادل و نامتوازن توسعه و بی عدالتی در چشم انداز کشور را پدید آورده است. وضعیتی که به نظر میرسد چشم انداز آینده کشور در ابعاد مختلف کشورداری را متاثر خواهد کرد. دغدغه های یاد شده دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه خوارزمی را بر آن داشت که در قالب محورهای زیر، همایش ملی «کشورداری و پایداری سرزمین در ایران سده پانزدهم» در 8 آذرماه سال جاری(1402) برگزار کند:
همایش ملی «کشورداری و پایداری سرزمین در ایران سده پانزدهم»
محورهای همایش:
- کشورداری و حقوق محیط زیست و منابع طبیعی
- الگوی مطلوب کشورداری و پایداری سرزمینی
- کشورداری و پایداری محیطی – بوم شناختی
- کشورداری و پایداری اجتماعی
- کشورداری و پایداری اقتصادی
- کشورداری و پایداری کالبدی – فضایی
- کشورداری، فناوری های نو و پایداری سرزمین
- کشورداری و بحرانهای هیدروپلیتیک
- کشورداری و امنیت زیست محیطی و امنیت محیط زیستی
- کشورداری و توسعه پایدار گردشگری
- کشورداری و بازتاب تغییرات اقلیمی در امنیت آبی و امنیت غذایی
- آسیب شناسی الگوی کشورداری مبتنی بر پایداری سرزمینی
مکان برگزاری: تهران، خیابان انقلاب اسلامی، خیابان مفتح جنوبی، دانشگاه خوارزمی، دانشکده علوم جغرافیایی، سالن ابوریحان
زمان برگزاری: چهارشنبه 8 آذر
شماره دبیرخانه: 09147465267
مهلت ارسال آثار: 1402/06/31
ایمیل همایش: statecraft@khu.ac.ir