در تحولات معاصر روابط بینالملل، جهان از نظامهای خطی و قطبی به ساختارهای پیچیده، چندمرکزی و شبکهمحور تغییر یافته است. این روند به واسطه جهانیشدن اقتصادی و فناوری، چندسطحی شدن حاکمیتها و افزایش بازیگران غیردولتی شکل گرفته است. مفهوم «قدرت شبکهای» که فراتر از قدرت مکانی است، محور اصلی تحولات ژئوپلیتیکی امروز است. قدرت شبکهای
ایران، سرزمینی با تاریخ هزارانساله مدیریت منابع محدود، امروز در برابر بزرگترین چالش تمدنی خود ایستاده است: بحران آب. دیگر نمیتوان این بحران را صرفاً در قالب کمبود بارش یا تغییر اقلیم خلاصه کرد؛ زیرا در دل این خشکی فزاینده، بحران حکمرانی، ناکارآمدی بهرهوری، و بیتوجهی به عدالت فضایی نهفته است.باید به عمق ساختار حکمرانی
نقش در امنیت انرژی جهانی: بندر شهید رجایی در نزدیکی تنگهی هرمز واقع شده؛ جایی که روزانه حدود ۲۰ میلیون بشکه نفت عبور میکند. اگر تنشی در خلیج فارس رخ دهد، این بندر یکی از اولین اهداف خواهد بود، چون میتواند جریان صادرات و واردات انرژی و کالا را مختل کند. پس امنیت این بندر
روسیه با اهدافی چون نابودی تسلیحات سنگین اوکراین، تحمیل به رسمیت شناختن استقلال دو استان اوکراین یعنی دونتسک و لوهانسک به عنوان دو کشور مستقل و به رسمیت شناختن تعلق شبه جزیره کریمه به روسیه، عدم عضویت اوکراین در ناتو، عدم کسب سلاح های راهبردی و ازجمله تسلیحات هسته ای و تحمیل سیاست بی طرفی
تا آنجای که به جغرافیا برمی گردد این دانش در خدمت صلح است(کریمی پور، 1394) در چارچوب ژئوپلیتیک انسانگرا، دانش ژئوپلیتیک نیز در وجه نظری و کاربردی خود باید در خدمت رفع نیازهای شهروندان، سازه های انسانی، ملت ها و جوامع بشری قرار گیرد، و حکومتها و بازیگران سیاسی نیز آن را در همین راستا
